Ας είμαστε σοβαροί...

Man Man - Whalebones

Άλλη χώρα, άλλη σελίδα…μην μπερδεύεσαι,για το word μιλάω! 
Όλα οικεία κι όμορφα, όλα στον αέρα αλλά χωρίς ανασφάλεια για την ώρα.
 Όλα καλά! Όλα;...όσα μπορώ να δω, να καταλάβω, να ψιχανεμιστώ, να νιώσω. 
Όλα καλά,δεν παραπονιέμαι,και τα σχεδιασμένα και τα απρόοπτα, πολλά κι ευχάριστα. Βρήκα ένα κομμάτι χαμένο, για την ακρίβεια, ξεχασμένο κάπου μακριά και τελικά αυτό το «μακριά» ήταν εδώ…και ναι! ήταν μακριά όντως…ε,το ξαναβρήκα!

Αν και υπάρχουν στιγμές που οι καταστάσεις με αφήνουν να νιώθω σαν νεοσσό που μόλις άνοιξε τα φτερά του και παλεύει με τη βαρύτητα και την απειρία για να πετάξει. 
Και θα μου πεις: 
- Απειρία; Όντως; 
Και θα σου απαντήσω:
- Με ψυχή, με τη διττή έννοια άπειρη, δεν έχω να φοβάμαι, έχει πλάκα ν’ανακαλύπτεις ξανά τον κόσμο απ’την αρχή. 
Να πετάξει, λοιπόν, όσο πιο ψηλά,
 - Έι,ψιτ! Για το νεοσσό, έλεγα, που νιώθω από τις καταστάσεις.
…όλο λογικά άλματα και νοηματικά κενά, ο λόγος μου… 
ε, και; Καταλαβαινόμαστε; …ε, τότε; 
Ναι! ο νεοσσός που θέλει να πετάξει ψηλά…κι ο στόχος είναι το «πιο ψηλά» και ο στόχος του επιτυγχάνεται εντέλει. Ναι, ναι!

Σαν νεοσσός, λοιπόν… που φεύγει από την φωλιά, 
όταν οι προστάτες του δεν είναι εκεί (κι αυτοί οι προστάτες σαν τον κακο το λύκο πιά!) 
και πεταρίζει με εκείνο το αβέβαιο, μα όλο περιέργεια βλέμμα για να κατακτήσει τον κόσμο. Προσπαθεί, ανοίγει φτερά και με μια-δυό κινήσεις αρχίζει σιγά-σιγά να σηκώνεται από το έδαφος κι από τη χαρά του αρχίζει και γελάει κι αποσυγκεντρώνεται και πέφτει μεμιάς καταγής. 
Μα από την έκπληξη της πτώσης, γελάει πιό δυνατά και πιό δυνατά, που από τα γέλια, 
τα φτερά του αρχίζουν ενστικτωδώς κι ακούσια να κινούνται πιό γρήγορα και πιό  αρμονικά κι αυτόματα αρχίζει και πετάει πιό ψήλα κι όσο γελάει ανυψώνεται και παίρνει κι άλλο ύψος και πάει και πάει κι ανεβαίνει, κι αγγίζει τα σύννεφα! 
Οι προστάτες του παθαίνουν σοκ που πιά δεν είναι στη φωλιά, εκεί που το είχαν συνηθίσει και το ίδιο το πουλάκι ανησυχεί, με μια αγωνία άλογη κι ασήμαντη… 
μόνο που το μέγεθος του κατορθώματος του ξεπερνάει όλες αυτές τις λεπτομέρειες και πετάει και φεύγει…μέχρι που δεν προσγειώνεται ποτέ ξανά, έχτισε την φωλιά στα σύννεφα κι εκεί θα μείνει!

Μπορεί το πουλάκι να μην είναι ο Hulk, αλλά μας κοιτάζει από εκεί πάνω, εμάς και τη μιζέρια μας…
και παρ’όλο που στα πουλιά δεν τρέφω καμία ιδιαίτερη συμπάθεια κι εκτίμηση, 
έτσι! Σαν νεοσσός νιώθω ώρες-ώρες.

- Τι εννοείς «πού ήθελα να καταλήξω»;...γιατί να θέλω να καταλήξω κάπου;
Όχι, ειλικρινά, ποιά κατάληξη θα μπορούσε να έχει μια ιστορία ενός ανθρώπου που παρομοιάζει τον εαυτό του μ’ένα νεοσσό;

Μα, ας είμαστε σοβαροί!