Περπατούσαμε οι τρεις και τα βήματά μου δεν έβγαζαν ήχο πάνω στα χαλίκια... Τα έχασα... Συγκεντρώθηκα λίγο να ακούσω πιο προσεκτικά αλλά τίποτα.
Είναι όπως χάνω τον εαυτό μου με τόσο κόσμο γύρω. Είναι όπως δεν αναγνωρίζω τον τόνο και τον ρυθμό της φωνής μου όταν μιλάμε όλοι ταυτόχρονα. Αλλά, κατά έναν πολύ περίεργο τρόπο, την αναγνωρίζω όταν τραγουδάμε ακόμα κι αν είμαστε χιλιάδες. Σ.Χ.
Είναι πλέον το καθημερινό μας λεξιλόγιο...κι όλο θα αυξάνεται με λέξεις πιο ανελεύθερες...πιο σκοτεινές...πιο εξοργιστικές. Το κοινό σημείο όλων αυτών των λέξεων είναι οτι περιμένουν μια απάντηση,από σένα,από μένα, από όλους μας...
Κι εσύ, τί περιμένεις; Ιδιαίτερη πρόσκληση; Δεν το βλέπεις πως δεν πάει άλλο; Μην περιμένεις κανένα να έρθει να σε σώσει...Στα δικά σου χέρια να βασίζεσαι. Σήκω. Ξεκίνα. Πάμε.
Κοινωνική πραγματικότητα από το στόμα ενός "παιδιού" δωσμένη από ενα χιουμοριστικό και σαρκαστικό πρίσμα...
Η αλήθεια είναι όμως, πως όσο απλά και να τα λέει ένας μπόμπιρας ή μια πιτσιρίκα για τις ερωτικές και συναισθηματικές περιπέτειες των γονιών τους,κ όσο κ αν φαίνεται να μην υπάρχει πρόβλημα...ή τουλαχιστον να μην ομολογείται, οι ρόλοι χάνονται, οι ισορροπίες κλονίζονται και τα παιδιά βγαίνουν τραυματίες...
Ατάκες από παιδιά 6-10 ετών :
"Η μαμά μου έδιωξε το μπαμπά από το σπίτι γιατι την απάτησε,και τώρα ο μπαμπάς έρχεται και την παρακαλάει, αλλά η μαμά εχεί βρει τον Τομά και μένουμε όλοι μαζί" ,
"Δεν θέλω να πάω τα Χριστούγεννα στο μπαμπά μου, γιατι αν αφήσω τη μαμά μου μόνη της θα είναι στεναχωρημένη."
"Την πρόσκληση πρέπει να την υπογράψει και ο μπαμπάς μου; Γιατι δεν ξέρω πλέον αν θα γυρίσει..."
Από μια οπτική είναι μια εξελιξιμότητα στην οικογενειακή δομή και απομάκρυνση από τις παραδοσιακές νόρμες,από την ψυχολογική σκοπιά, ευτυχώς που τα εσωτερικά τραύματα δεν αιμορραγούν,γιατι στη Γαλλία θα είχαμε πνιγεί στο αίμα...
Σε μια ομάδα 24 παιδιών 6-10 ετών, στο κέντρο απασχόλησης, τέθηκε η ερώτηση:
"Ποιοί από εσάς μένετε και με τους 2 γονείς σας;"
Το χέρι τους σήκωσαν μόλις 4 παιδιά, εκ των οποίων τα 2 είναι αδέρφια.....
Και δεν μας πρέπει ευγενών, να πέσουμε στα τέσσερα,
Αμερικάνοι στείλτε μας περισσότερα λεφτά...
Η πρώτη του Μάη, είναι μέρα ορόσημο για τους αγώνες του εργάτη.
Οι αιματοβαμμένες εξεγέρσεις των εργατών του Σικάγο στις αρχές Μάη του 1886, έγιναν ύστερα από επιτυχημένες διεκδικήσεις των εργατών στον Καναδα το 1872.
Δύο χρόνια νωρίτερα, το 1884, πάρθηκε στο συνέδριο της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας η απόφαση να γίνουν την πρώτη Μάη του 1886 απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στο Σικάγο, το μεγαλύτερο τότε βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ. Αίτημα η μείωση των ωρών εργασίας και σύνθημα "Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο".
Εκείνη τη μέρα, 1η Μαΐου του 1886, 400.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες που γίνονταν σε όλη την χώρα, και πάνω από 80.000 στο Σικάγο. Αυτό το Σάββατο του 1886, μια εργάσιμη μέρα, οι εργάτες, ξεκίνησαν με τις γυναίκες και τα παιδιά τους για να διαδηλώσουν ειρηνικά στο χώρο της συγκέντρωσης στην πλατεία Haymarket.
Στη γύρω περιοχή, είχαν παραταχθεί αστυνομικές δυνάμεις αποτελούμενες από 1350 άτομα, οπλισμένα με οπλοπολυβόλα οι οποίοι περίμεναν το σύνθημα για να δράσουν.
Κι ενώ το πλήθος παρακολουθούσε τις ομιλίες, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης, διατάσσει να διαλυθεί η συγκέντρωση. Μια βόμβα έσκασε κοντά στους αστυνομικούς οι οποίοι άρχισαν πυροβολούν και να χτυπούν τους συγκεντρωμένους χωρίς καμιά διάκριση. Είναι ακόμα άγνωστος ο αριθμός των θυμάτων αφού πολλοί τραυματισμένοι κατέληξαν τις επόμενες ημέρες, επίσημα μόνο οκτώ νεκροί αστυνομικοί και τέσσερις διαδηλωτές έχουν επαληθευτεί.
Το γνωστό σκίτσο ενός αναρχικού που πετάει μία βόμβα εμφανίστηκε έπειτα αυτού του συμβάντος.
Οκτώ συλληφθέντες διαδηλωτές δικάστηκαν, τέσσερις αυτών καταδικάστηκαν σε θάνατο και άλλος ένας αφαίρεσε μόνος τη ζωή του στην φυλακή. Η διεθνής προβολή αυτής της δίκης δημιούργησε τα θεμέλια της Εργατικής Πρωτομαγιάς ως Εργατικής Γιορτής.
Πρωτομαγιά στην Ελλάδα
Το 1892 έγινε η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Ελλάδα, από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη. Το 1893, 2000 διαδήλωσαν ζητώντας οχτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Το 1894, γίνεται μια μεγάλη συγκέντρωση με τα ίδια αιτήματα που λήγει με 10 συλλήψεις και τον Αύγουστο ακολουθεί σύλληψη του σοσιαλιστή Σταύρου Καλλέργη.
Το 1936 έχουμε τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης. Τα γεγονότα ξεκίνησαν γύρω στο Φεβρουάριο, με κατάληψη ενός εργοστασίου ύστερα από την απόρριψη των αιτημάτων των εργατών και συνεχίστηκε με συμπαράσταση καπνεργατών από άλλα εργοστάσια. Εναντίον τους χρησιμοποιήθηκε τόσο η αστυνομία όσο και ο στρατός. Δεν υπήρχε κεντρική συγκέντρωση, αλλά μικρές συγκεντρώσεις με ομιλητές σε διάφορα μέρη της πόλης. Σε μια συγκέντρωση στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου, χωροφύλακες πυροβόλησαν και σκότωσαν 7-8 εργάτες. Σ' αυτό το σημείο έχει στηθεί το μνημείο του καπνεργάτη. Με πυροβολισμούς προσπάθησαν να διαλύσουν και τις άλλες συγκεντρώσεις και συνολικά είχαμε τουλάχιστον 12 νεκρούς και 300 τραυματίες. Οι δολοφονίες των εργατών ήταν η έμπνευση του Ρίτσου για τον "Επιτάφιο".
Το 1944 ο κατοχικός στρατός των Γερμανών, εκτέλεσε 200 κομμουνιστές Έλληνες αγωνιστές στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ο Νίκος Μαριακάκης, ένας απ' τους 200, έγραψε στο σημείωμα που άφησε: "Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος".
Το Μάη του 1963, επί κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Καραμανλή, δολοφονήθηκε ο βουλευτής της ΕΔΑ , Γρηγόρης Λαμπράκης Δεν ήταν Πρωτομαγιά, αλλά 22 Μαϊου . Ο Γρηγόρης Λαμπράκης μιλούσε σε συγκέντρωση των "Φίλων της Ειρήνης" για την παγκόσμια ύφεση όταν δέχτηκε επίθεση από άγνωστους με ρόπαλα. Έξω απ' την αίθουσα ο Λαμπράκης χτυπήθηκε από τρίκυκλο και τελικά εξέπνευσε στις 27 Μαίου. Ο Λαμπράκης είχε συμμετοχή σε ειρηνιστικές πορείες τον Απρίλιο του 1963 στην Αθήνα, κι ήταν απ' τα κεντρικά πρόσωπα στην εκδήλωση για την Πρωτομαγιά στο γήπεδο του Παναθηναϊκού.
Το 1976, πάλι πρώτη Μαΐου, είχαμε το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη σε τροχαίο. Ο Αλέκος Παναγούλης έχει μείνει στην ιστορία σαν σύμβολο της αντίστασης κατά της χούντας για την απόπειρα δολοφονίας ενάντια στον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, με τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού , τον Αύγουστο του 1968. Είχε συλληφθεί άμεσα και είχε τελειώσει την απολογία του με τη φράση"Δεν υπάρχει, κύριοι στρατοδίκαι, ωραιότερο κύκνειο άσμα για κάθε αγωνιστή, από τον επιθανάτιο ρόγχο μπροστά στα πολυβόλα του εκτελεστικού αποσπάσματος της τυραννίας". Η παγκόσμια κατακραυγή της δίκης απέτρεψε την εκτέλεση του Παναγούλη. Στη φυλακή βασανίστηκε μέχρι την απελευθέρωσή του. Η αμνηστία που έδωσε ο Παπαδόπουλος τον Αύγουστο του 1973κάλυπτε και τον Αλέκο Παναγούλη. Η συγκυρία του θανάτου του Παναγούλη σε τροχαίο χαρακτηρίζεται από πολλούς ιδιαίτερα ύποπτη, επειδή μόλις λίγο καιρό πριν το θάνατό του, είχε φέρει στη δημοσιότητα στοιχεία από τα μυστικά αρχεία της ΕΣΑ.
