FEMINIS

                       Scarborough Fair - Noa Dori

FEMINIS

Ν'ακουμπάς στη γη και να πετάς στον ουρανό 
Ν'απλώνεις τα χέρια σου και να τα βρέχει η θάλασσα 
Να λύνεις τα μαλλιά σου και να ελευθερώνονται πεταλούδες 
Ν'ανοιγοκλείνεις τα μάτια και χιλιάδες πυγολαμπίδες να ξετινάζονται σαν ελατήρια 
Να χαμογελάς και ήλιοι, φεγγάρια κι αστέρια να χορεύουν στα χείλη σου 
Να γέρνεις στα σύννεφα να ξαποστάσεις.

Οι λέξεις που βγαίνουν από το στόμα σου μόνο άνθη στολισμένα και γλυκές μανάδες με μωρά στα χέρια. 
Τα γέλια και τα χάχανα να θυμίζουν παιδιά με ποδήλατα σε καλοκαιρινό απομεσήμερο. 
Να φυσάει και να σου παίρνει μακρυά τη σκέψη και στο φευγιό της ν' αφήνει πίσω ουράνια τόξα και στην άκρη, ο θησαυρός, ο ίδιος ο νους σου.  
Να δακρύζεις και να στάζουν στο χώμα γλυκές σταγόνες αρωματισμένες βατόμουρο με μια δόση από αλκοόλ. 
Αλλά να γελάς, να κοιτάς και να δίνεσαι.  
Γιατι σε κάθε δώσιμό σου, σε μαθαίνουν πιο πολύ. Σε εκτιμούν βαθύτερα. 
Σε κρατούν δικη τους.

Να χαμογελάς και να μας αφήνεις να κοιτάμε όλο το σύμπαν, όλη την πλάση να εκρήγνυται σε κάθε σου έκφανση.  
Κάθε μορφή αρμονίας, κάθε τύπου μελωδία παίζεται στα αφτιά μου κάθε που φανερώνεσαι.

Και το σώμα σου...  
Αχ... Το σώμα σου!  
Το σώμα της γης το ίδιο.  
Μας αγκαλιάζει και χανόμαστε στη μυσταγωγία, στο παράσυρμα των ιδεών. 
Οτι θα μπορούσαμε για μια μόνο στιγμή να το αγγίξουμε, να το κάνουμε δικό μας. 
Όχι για πολύ, απλά ίσα-ίσα να πάρουμε μια μυρωδιά, μια γεύση, ένα βλέμμα, να το χαϊδέψουμε με λαγνεία κι ευγνωμοσύνη.
Όχι να το τσαλακώσουμε, λίγο μόνο να νιώσουμε τη θέρμη ή τη δροσιά του. 

Να πάρουμε μια τζούρα μόνο από αυτό το θαύμα της φύσης, από αυτό το πάρτυ της ζωής που προσωποποίηση του είσαι εσύ, ψυχή και σώμα, έκφραση κι αδράνεια.

Εσύ, εσύ, εσύ και μόνο εσύ.  
Και πολλές "εσύ" και συνάμα καμία συγκεκριμένη.  
Όλες οι "εσύ" που έχω δει κι έχω θαυμάσει. 
Οι "Εσύ" που το μάτι μου έπεσε επάνω και θωρακίστηκε με τις χάρες σας.  
Εσύ ορίζεις τα πάντα. 
Η όποια εσύ.

ΥΠΟΓΡΑΦΉ 
Εγώ

Κείμενο: Σοφία Χατζηλάμπρου

* La photo : "Femme piquée par un serpent" d'Auguste Clésinger 
http://www.musee-orsay.fr/fr/collections/oeuvres-commentees/recherche/commentaire/commentaire_id/femme-piquee-par-un-serpent-475.html

Ας είμαστε σοβαροί...

Man Man - Whalebones

Άλλη χώρα, άλλη σελίδα…μην μπερδεύεσαι,για το word μιλάω! 
Όλα οικεία κι όμορφα, όλα στον αέρα αλλά χωρίς ανασφάλεια για την ώρα.
 Όλα καλά! Όλα;...όσα μπορώ να δω, να καταλάβω, να ψιχανεμιστώ, να νιώσω. 
Όλα καλά,δεν παραπονιέμαι,και τα σχεδιασμένα και τα απρόοπτα, πολλά κι ευχάριστα. Βρήκα ένα κομμάτι χαμένο, για την ακρίβεια, ξεχασμένο κάπου μακριά και τελικά αυτό το «μακριά» ήταν εδώ…και ναι! ήταν μακριά όντως…ε,το ξαναβρήκα!

Αν και υπάρχουν στιγμές που οι καταστάσεις με αφήνουν να νιώθω σαν νεοσσό που μόλις άνοιξε τα φτερά του και παλεύει με τη βαρύτητα και την απειρία για να πετάξει. 
Και θα μου πεις: 
- Απειρία; Όντως; 
Και θα σου απαντήσω:
- Με ψυχή, με τη διττή έννοια άπειρη, δεν έχω να φοβάμαι, έχει πλάκα ν’ανακαλύπτεις ξανά τον κόσμο απ’την αρχή. 
Να πετάξει, λοιπόν, όσο πιο ψηλά,
 - Έι,ψιτ! Για το νεοσσό, έλεγα, που νιώθω από τις καταστάσεις.
…όλο λογικά άλματα και νοηματικά κενά, ο λόγος μου… 
ε, και; Καταλαβαινόμαστε; …ε, τότε; 
Ναι! ο νεοσσός που θέλει να πετάξει ψηλά…κι ο στόχος είναι το «πιο ψηλά» και ο στόχος του επιτυγχάνεται εντέλει. Ναι, ναι!

Σαν νεοσσός, λοιπόν… που φεύγει από την φωλιά, 
όταν οι προστάτες του δεν είναι εκεί (κι αυτοί οι προστάτες σαν τον κακο το λύκο πιά!) 
και πεταρίζει με εκείνο το αβέβαιο, μα όλο περιέργεια βλέμμα για να κατακτήσει τον κόσμο. Προσπαθεί, ανοίγει φτερά και με μια-δυό κινήσεις αρχίζει σιγά-σιγά να σηκώνεται από το έδαφος κι από τη χαρά του αρχίζει και γελάει κι αποσυγκεντρώνεται και πέφτει μεμιάς καταγής. 
Μα από την έκπληξη της πτώσης, γελάει πιό δυνατά και πιό δυνατά, που από τα γέλια, 
τα φτερά του αρχίζουν ενστικτωδώς κι ακούσια να κινούνται πιό γρήγορα και πιό  αρμονικά κι αυτόματα αρχίζει και πετάει πιό ψήλα κι όσο γελάει ανυψώνεται και παίρνει κι άλλο ύψος και πάει και πάει κι ανεβαίνει, κι αγγίζει τα σύννεφα! 
Οι προστάτες του παθαίνουν σοκ που πιά δεν είναι στη φωλιά, εκεί που το είχαν συνηθίσει και το ίδιο το πουλάκι ανησυχεί, με μια αγωνία άλογη κι ασήμαντη… 
μόνο που το μέγεθος του κατορθώματος του ξεπερνάει όλες αυτές τις λεπτομέρειες και πετάει και φεύγει…μέχρι που δεν προσγειώνεται ποτέ ξανά, έχτισε την φωλιά στα σύννεφα κι εκεί θα μείνει!

Μπορεί το πουλάκι να μην είναι ο Hulk, αλλά μας κοιτάζει από εκεί πάνω, εμάς και τη μιζέρια μας…
και παρ’όλο που στα πουλιά δεν τρέφω καμία ιδιαίτερη συμπάθεια κι εκτίμηση, 
έτσι! Σαν νεοσσός νιώθω ώρες-ώρες.

- Τι εννοείς «πού ήθελα να καταλήξω»;...γιατί να θέλω να καταλήξω κάπου;
Όχι, ειλικρινά, ποιά κατάληξη θα μπορούσε να έχει μια ιστορία ενός ανθρώπου που παρομοιάζει τον εαυτό του μ’ένα νεοσσό;

Μα, ας είμαστε σοβαροί!